ένα όνειρο

Ένα βράδυ πριν εφτά μήνες την έβδομη μέρα της εβδομάδας είδα ένα όνειρο τρελό. Ποτέ μου δε τόλμησα να ξεστομίσω όλα όσα είχα δει τότε. Ίσως έφταιγε η ντροπή, ίσως δεν ήταν ο καιρός για πράγματα αλλόκοτα.

Ονειρεύτηκα πως έπεφτα από ένα σύννεφο γκρι. Προσγειώθηκα σε μια χώρα μακρινή. Πάνω σ’ ένα λόφο ένας τροβαδούρος κάπνιζε το τσιμπούκι του και έπινε κόκα κόλα. Όταν με είδε να πηγαίνω προς το μέρος του ξαφνιάστηκε. Γρήγορα όμως έπαψε να μου δίνει σημασία και συνέχισε να φουμάρει τον καπνό του. Με ένα αιφνιδιαστικό σάλτο σηκώθηκε όρθιος και με την ξεκούρδιστη κιθάρα του άρχισε να απαγγέλει κάτι μπερδεμένα στιχάκια.

Το τραγούδι του πήγαινε κάπως έτσι…

Σε τούτη τη χώρα δύο σκιές καλύπτουν τον ουρανό.

Η μία σκιά είναι γκρι και η άλλη είναι μαύρη.

Κάτω απ’ τη γκρι σκιά επαίτες και μικροέμποροι αράζουν.

Οι δρόμοι και τα στενά μυρίζουν βρεγμένα σκουπίδια και ούρα.

Ζητιάνοι γεμίζουν τα τρένα και τα πάρκα.

Ζητάνε βοήθεια .

Χρήματα και ελπίδα.

Ελάχιστοι όμως θέλουν να τους βοηθήσουν.

Τα κεφάλια γυρνάνε… παύουν πλέον να κοιτάνε κατάματα.

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, ένα πακέτο χαρτομάντιλα ή μία ομπρέλα.

Όλα τούτα για λίγο ψωμί και μία σαρδέλα.

Κάτω απ’ τη δεύτερη σκιά τη μαύρη κάθεται ένας κέρβερος.

Το δεξί του κεφάλι βγάζει απειλητικές κραυγές.

Στο άκουσμα τους οι περαστικοί μαρμαρώνουν και κρύβονται στα σπίτια τους.

Το αριστερό κεφάλι τραγουδά τα πιο γλυκά νανουρίσματα.

Στο άκουσμα τους όλοι κοιμούνται έναν ύπνο βαθύ γεμάτο όνειρα και ελπίδα.

Το μεσαίο κεφάλι το πιο τρομερό δαγκώνει με δόντια γεμάτα δηλητήριο.

Μια δαγκωνιά δεν σκοτώνει πάντα το θύμα.

Αλλά το φαρμάκι πάντα θα κυλά στις φλέβες του.

Μα υπάρχει τρόπος να ρίξεις τις σκιές και τα τείχη τους να γκρεμίσεις.

Και πριν προλάβει τον τρόπο να μου πει… Η νύχτα έγινε πρωί και η Κυριακή Δευτέρα , Το ξυπνητήρι λάλησε και αμέσως είχα ξυπνήσει.