Τέλος ο ήλιος και η ζέστη, έφτασαν τα σύννεφα που είναι φορτωμένα βροχή. Ας τα καλωσορίσουμε λοιπόν και ας αφήσουμε όλα όσα μας έμαθε το καλοκαιράκι στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούμε πάντα να ζεστάνουμε την καρδιά μας ,όταν έξω κάνει κρύο με μια θερινή ανάμνηση.
Τι ανοησίες και αυτές. Ώρες, ώρες γράφω πολύ σάπια πράματα. Την πρώτη παράγραφο την έγραψα μόλις επέστρεψα από διακοπές ένα απόγευμα ντυμένο με μια φθινοπωρινή μπόρα. Λίγο η βροχή, λίγο το αλκοόλ δεν θέλει πολύ για να γράψεις μια γλυκανάλατη παπαριά. Χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο, χωρίς να έχεις κάτι να πεις. Απλά γράφεις ελπίζοντας πως θα πέσεις πάνω στην έμπνευση. Μια έμπνευση που σε έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό χωρίς να πάρει ούτε ένα τηλέφωνο να δει τι κάνεις.
Είναι και η αναγκαιότητα που σε σκοτώνει. Δεν γίνεται να γράψεις επειδή πρέπει να γράψεις. Αυτό θέλει τεράστια πειθαρχία. Πάντα θαύμαζα όσους μπορούσαν να πειθαρχήσουν τον εαυτό τους. Εγώ όσες φορές προσπάθησα απέτυχα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι επειδή πρέπει, μόνο επειδή το θέλω. Όσοι πάλι μπορούν να πούνε όχι στα «θέλω» τους -μπράβο σας αξίζει ένα μεγάλο χειροκρότημα. Επιτρέψτε μου όμως να πω πώς εμείς περνάμε καλύτερα..και αν δαμάζετε τον εαυτό σας για να μας μπείτε στο μάτι και να μας δείξετε ότι εσείς μπορείτε – εεε είστε αξιολύπητοι..
Καμιά φορά πάλι φταίει που δεν ακούς την φωνή σου. Βρίσκεσαι συνέχεια με ανθρώπους και δεν μπορείς να σκεφτείς και να δεις πέρα απ’ την μύτη σου. Δεν φταίνε εκείνοι γι’ αυτό βέβαια. Φταις όμως εσύ αν δεν κάνεις κάτι γι’ αυτό. Επιλέγεις λοιπόν την μοναξιά; -ΟΧΙ- Αυτό θα ήταν μάλλον σχιζοφρενικό. Πρέπει όμως να πω , πως είναι άλλο πράγμα η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Θα σε διαφωτίσω αναγνώστη μην φοβάσαι. Όταν νιώθεις μοναξιά ψάχνεις τους «άλλους» που σου λείπουν γιατί είσαι εξαρτημένος από αυτούς. Είσαι ένα ανήμπορο πλασματάκι που δεν μπορεί να ζήσει στιγμή χωρίς την παρουσία κάποιου άλλου. Στην μοναχικότητα αντίθετα η παρουσία του εαυτού σου και μόνο είναι αρκετή για να γεμίσει το σύμπαν. Τότε μόνο είσαι πραγματικά ελεύθερος, όταν μπορείς να αντέξεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δες πόσο διαφορετικές είναι οι δύο καταστάσεις. Μόνο βαδίζοντας σ’ αυτό το δρόμο μπορείς να αγγίξεις τα περήφανα όρη και τα αστέρια, όπως θα έλεγε και ο Ζαρατούστρα.
Και θα μου πεις –γιατί μου τα λες αυτά ; Και θα σου πω γιατί ένιωσα και τα πα. Ένιωσα την ανάγκη να απολογηθώ φίλε αναγνώστη για την πολύμηνη απουσία μου. Πέρασε από πάνω μου μια περίοδος ενδοσκόπησης αν θες. Αλήθεια προσπάθησα να γράψω για σένα κάτι αλλά όσα κείμενα γέννησα αυτή την περίοδο είναι μάλλον ακατάλληλα γι’ αυτό το blog. Σ’ ένα άλλο ίσως. Εγώ δεν κλείνω ποτέ πόρτες. Όλο αυτό τον καιρό έμαθα τόσα που δεν ήξερα για μένα και για τον κόσμο. Μα το υπέροχο είναι πως έχω να μάθω ακόμα τόσα πολλά. Τέλος σίγουρα είμαι πλουσιότερος αφού πέταξα τον μανδύα της ματαιοδοξίας που τόσο καιρό φορούσα.
Σίγουρα σου έλειψα μα μην ανησυχείς δεν χάθηκα τυχαία. Επέστρεψα ανανεωμένος για να σε συγκλονίσω με τον μοναδικό τρόπο που μόνο εγώ ξέρω.
