Βρισκόμουν στο 235 επέστρεφα από την σχολή. Καθόμουν στη τελευταία θέση, στη γωνία στη γαλαρία. Δίπλα μου καθόταν μια μέλισσα. Για την ακρίβεια πάλευε να βγει έξω απ’ το κλειστό παράθυρο. Τι ειρωνεία… Στην αρχή σκέφτηκα να την σκοτώσω. Φοβήθηκα μην στραφεί εναντίον μου θυμωμένη. Της χάρισα την ζωή, πώς να μπορέσεις να σκοτώσεις κάτι τόσο όμορφο. Παρατηρούσα τις ατελείωτες προσπάθειες της να αποδράσει. Τι πείσμα… Χτύπαγε το κεφάλι της σαν μανιασμένη πάνω στο σκληρό τζάμι .Προσπαθούσε με τέτοια ορμή να ξεφύγει από το γυάλινο κλουβί της και να περάσει στην αντίπερα όχθη.
Σκέφτηκα να την βοηθήσω. Μα δεν ήξερα με ποιο τρόπο. Δεν νομίζω να δεχόταν την βοήθεια μου. Το περήφανο πλάσμα δεν ανέχεται να το αγγίζουν… σίγουρα θα με τσίμπαγε αν άπλωνα το χέρι μου και μ’ αυτό τον τρόπο θα αυτοκτονούσε. Συνέχισα να την κοιτάζω και τότε σκέφτηκα και αυτό… Μοιάζω πολύ με αυτή την μέλισσα.
Ένας μακρύς συρτός ήχος με ξυπνά. Πετάγομαι όρθιος σαν να μ’ έχει χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Κοιτάω την ώρα. Είναι έξι και μισή. Μα γιατί μπαίνω στο κόπο. Αυτός ο διάολος είναι προγραμματισμένος να ουρλιάζει πάντα έξι και μισή. Για λίγο το σκέφτομαι.. μήπως να κοιμηθώ; Μήπως να μην σηκωθώ; Είμαι όμως μέλισσα εργάτρια γι’ αυτό παίρνω τελικά μια βαθιά ανάσα και βουτάω στην ρουτίνα.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα έτρεχα να προλάβω κάτι. Πάντα είχα ένα λεωφορείο να προλάβω. Ένα μάθημα να παρακολουθήσω. Ένα λεπτομερές χρονοδιάγραμμα που έπρεπε να ακολουθήσω.. Οι μέρες μου πάντα γεμάτες άγχος. Πρέπει, πρέπει, πρέπει… Και κάπου εκεί εμφανίζονται οι ενοχές. Οι ερινύες.. Αυτές οι έκφυλες πόρνες που συνήθως με επισκέπτονται τα βράδια και με κρατάνε ξύπνιο. Τους αρέσει να ξαπλώνουν στο κρεβάτι μου. Μου θυμίζουν τα λάθη μου και όσα δείλιασα να κάνω.
Μα πάντα σαν την μέλισσα έπαιζα τον ρόλο μου. Πάντα έφερνα γύρη στο μελίσσι. Ίσως να ήταν καλύτερα αν ήμουν κηφήνας. Αν μπορούσα να τα είχα όλα έτοιμα και να αδιαφορώ ξαπλωμένος στην αιώρα πίνοντας κόκα κόλα. Μα όχι δεν είμαι από τους «τυχερούς» της κυψέλης.
Μα έρχεται μια μέρα που βλέπεις πως είσαι θύμα της ρουτίνας. Βλέπεις ότι τόσο καιρό δεν ήσουν ζωντανός. Καταλαβαίνεις ότι μπροστά σου απλώνεται ένα γιγάντιο γυάλινο τοίχος. Αν το περάσεις πού θα σε πάει δεν ξέρεις. Ξέρεις όμως ότι δεν μπορείς να μείνεις άλλο σ’ αυτή την πλευρά. Ξέρεις ότι πρέπει να περάσεις στην αντίπερα όχθη.
Κάπως έτσι πέρασα την ώρα μου στο λεωφορείο παρέα με την μέλισσα. Έφτασε η στάση που κατεβαίνω. Σηκώθηκα και πάτησα το κόκκινο κουμπί. Δεν ήθελα να κοιτάξω πίσω μου. Άφηνα την κακομοίρα στο κλουβί . Για λίγο πάλι σκέφτηκα. Μήπως θα ήταν καλύτερο αν την σκότωνα ή έστω να προσπαθούσα να την πάρω μαζί μου με κίνδυνο να αυτοκτονήσει; Οι σκέψεις μου διακόπηκαν… Έπρεπε να κατέβω..Ξαφνικά ακούω ένα βουητό δίπλα απ’ το αριστερό αυτί μου. Ήταν η μέλισσα που με είχε ακολουθήσει. Τι ευτυχία…
Η μέλισσα αφού με χαιρέτησε χάθηκε στον ουρανό.
