Βοσκοτόπι.

Με αναζήτηση χώρου στάθμευσης στο κέντρο της Αθήνας μοιάζει κάθε πρωί δευτέρας η 204. Γίνεται πόλεμος, πόλεμος τρωικός για μια θέση. Φοιτητές απ’ όλα τα έτη στριμώχνονται με τους πρωτοετείς για να παρακολουθήσουν αρχαία β. Ο μεγάλος διδάκτορας φτάνει πάντα στις εννιά και τέταρτο και αμέσως αρχίζει μάθημα. Υπάρχουν φοιτητές που συνεχίζουν να καταφτάνουν μέχρι τις δέκα παρά. Βέβαια ελάχιστοι απ’ αυτούς βρίσκουν θέση.

Το μάθημα είναι άκρως απαιτητικό. Χρειάζεται συστηματική και συνεχή παρακολούθηση χωρίς διακοπές. Αν χάσεις την συγκέντρωση σου χάνεσαι μες την ροή του μαθήματος. Πρέπει λοιπόν να κάθεσαι σε ένα καλό σημείο χαμηλά να έχεις πιεί ένα καλό καφέ και να είσαι σε εγρήγορση. Θέση όμως δεν βρίσκεις. Τα μπροστινά έδρανα είναι πιασμένα κατά ένα μυστήριο τρόπο πάντα απ’ τα ίδια άτομα. Μα καλά συνάδελφοι, τι ώρα έρχεστε σχολή ; Σε κάποια σημεία στην μέση του αμφιθέατρου υπάρχουν κενές θέσεις. Όμως όταν πας να κάτσεις σε ειδοποιούν: «Sorry η θέση είναι πιασμένη». Πιασμένη ; Για το όνομα του Δία, λες και έχουν κάνει κράτηση για τραπέζι σε νυχτερινό μαγαζί. Επομένως δεν σου μένουν πολλές επιλογές και κάθεσαι σε κάποια θέση πάνω. Μακριά απ’ τον καθηγητή και όσα γράφει στον πίνακα και προσπαθείς να παρακολουθήσεις.

Όλοι οι φοιτητές παρακολουθούν με ζήλο την πρώτη ώρα. Ίσως να φταίει ότι όλοι είναι αγουροξυπνημένοι και κανένας δεν έχει όρεξη για κουβέντες. Μετά το πρώτο διάλλειμα ξεκινά ένα ανεπανάληπτο βουητό. Αρχικά ξεκινούν να παρλάρουν όσοι βρίσκονται στα πιο πάνω έδρανα (οι cool της σχολής). Στην συνέχεια το βουητό εξαπλώνεται όπως ο καρκίνος και στα πιο κάτω έδρανα φτάνοντας μέχρι την μέση της αίθουσας. Κουτσομπολιά και παπαρολογίες κάθε είδους όπως : « Ποιος θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision, πως πέρασες το σαββατοκύριακο, έκανες σεξ τελικά με τον Γιώργο;» Ζητήματα «σημαντικά» μεν καμιά σχέση δεν έχουν με τον Όμηρο δε. Συνάδελφοι γιατί δεν πάτε σε καμιά καφετέρια να τα πείτε; Να είστε και πιο άνετα; Η μαμά σας δεν θα το μάθει μην ανησυχείτε…

Αδιαφορεί λοιπόν η πλειοψηφία για το μάθημα. Αδιαφορεί όμως και για όλους εκείνους τους φοιτητές που προσπαθούν να παρακολουθήσουν. Όταν φυσικά αναφέρομαι στη πλειοψηφία εννοώ τους πρωτοετείς. Διότι όπως και να το κάνουμε αν χρωστά το μάθημα δύο τρία χρόνια, παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα τον καθηγητή μη σου ξεφύγει τίποτα απ’ όσα πει.

Η πραγματικότητα είναι θλιβερή και δυστυχώς οι πρωτοετείς δεν την βλέπουν. Δεν βλέπουν δηλαδή πόσα άτομα χρωστάνε το μάθημα. Απ’ όλα τα έτη φοιτητές χρωστάνε αυτά τα αρχαία. Υπάρχουν τριαντάχρονοι μέσα στο αμφιθέατρο με καταπληκτικές σημειώσεις δέκα ετών. Παρόλα αυτά σίγουρα και φέτος θα υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό αποτυχίας στις εξετάσεις αφού και φέτος υπάρχουν φοιτητές που δεν είναι ώριμοι για τόσο απαιτητικό μάθημα.

Ίσως αν το τοποθετούσαν σε μεγαλύτερο εξάμηνο να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Οι φοιτητές θα ήταν πιο ώριμοι.

Αλλά και πάλι ποιος είμαι εγώ για να κρίνω το πρόγραμμα της σχολής….

Νεο ξεκίνημα..νέοι αγώνες;

Ζεις λοιπόν σ’ αυτή την χώρα, όπου μέριμνα δεν υπάρχει πουθενά για τίποτα. Ο ηλεκτρικός δεν δουλεύει γιατί θυμήθηκαν να τον φτιάξουν στα μέσα της σεζόν. Βιβλία δεν έχεις πάρει και μάλλον θα πάρεις λίγο πριν την εξεταστική .Είσαι όμως παλικάρι και έχεις πάρει απόφαση πως σ’ αυτό το εξάμηνο να παρακολουθείς όλα τα μαθήματα και να κρατάς σημειώσεις. Θα γίνεις ένα υπόδειγμα φοιτητή παρ’ όλες τις δυσκολίες. Ξυπνάς γύρω στις 9 έχεις χάσει το πρωινό μάθημα αλλά με λίγη τύχη μπορεί να προλάβεις το μάθημα στις 12. Κοιτάς το πρόγραμμα και βλέπεις συγκριτική φιλολογία. «Δεν έχω ιδέα τι είναι» σκέφτεσαι «αλλά πρέπει να είναι ενδιαφέρον». Μετά από το δίωρο ταξίδι μπαίνεις στο αμφιθέατρο. Ο καθηγητής έχει ήδη μπει στην τάξη. Αφού χαιρετήσεις και καλημερίσεις μερικά γνώριμα πρόσωπα βγάζεις από την τσάντα το ολοκαίνουργιο τετράδιο των 3eurο και περιμένεις ανυπόμονα. Ο καθηγητής είναι σιωπηλός βυθισμένος στις σκέψεις του. Κοιτά το ρολόι του (έχει περάσει ένα τέταρτο απ’ την προγραμματισμένη έναρξη του μαθήματος) και ζητά να κλείσουν οι πόρτες. Παίρνεις βαθιά ανάσα και περιμένεις την πρώτη του κουβέντα, ίσως είναι μια καλημέρα ή ένα καλωσόρισμα στο νέο εξάμηνο . Έκανες λάθος. «Σ’ αυτό το εξάμηνο θα ασχοληθούμε…» αυτά ήταν τα πρώτα του λόγια. Έκπληκτος σπεύδεις να ρίξεις μια πιο προσεχτική ματιά στον καθηγητή…

Ένας άνθρωπος κουρασμένος. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που διέκρινες. Φαινόταν στα μάτια του και γενικά σ’ όλο το σουλούπι του. Κούραση ίσως απ’ τα χρόνια ίσως από χθες βράδυ, ποιος ξέρει. Επίσης ήταν αγέλαστος και σοβαρός. Η φωνή του ήταν χαμηλόφωνη σχεδόν νανουριστική ενώ γινόταν αντιληπτό ένα υπεροπτικό υφάκι στο τρόπο που τράβαγε της καταλήξεις , ίσως κάποιο απομεινάρι από σπουδές στην Γαλλία. Συγκεκριμένα η φωνή του θύμιζε την φωνή του εκφωνητή καλλιτεχνικού πατινάζ στο κρατικό κανάλι.

Μιλούσε λοιπόν για τρία λογοτεχνικά ρεύματα. Έδωσε ένα ιστορικό πλαίσιο. Άρχισε την ανάλυση του πρώτου ρεύματος. Προχώρησε στην ανάλυση του δεύτερου… Όλα με τον ίδιο μονότονο αρρωστιάρικο τρόπο. Ήταν ένας μακρύς άνοστος μονόλογος χωρίς να δίνονται περιθώρια για ερωτήσεις και συμμετοχή. Σαν να κάνει ανάγνωση από ένα βιβλίο. «Ούπς» με μια πιο προσεχτικότερη ματιά παρατηρείς ότι όντως διάβαζε από ένα βιβλίο το οποίο είχε κρύψει πίσω από μια στιβάδα από ντοσιέ. Ένα μάθημα άκρως βαρετό. «Απάνθρωπο» αν θέλεις την γνώμη μου. Το ημίφως που επικρατούσε στο αμφιθέατρο σε συνδυασμό με την νανουριστική φωνή του , δεν άφηναν περιθώρια μήτε για παρακολούθηση μήτε για σημειώσεις. Οι συνθήκες που επικρατούσαν ήταν μάλλον συνθήκες ύπνου. Οι φοιτητές κατά ομάδες έσπευδαν να φύγουν πριν την ολοκλήρωση του μαθήματος . Είχε ανακοινώσει κιόλας ότι δεν θα κάνει διάλειμμα και μετά τη μία ώρα ακόμα και οι πιο «σκληροπυρηνικοί» φοιτητές είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά(ή μήπως να πω άφησαν τα μολύβια κάτω).

Και φτάνεις λοιπόν στο πολυπόθητο ερώτημα.. Να κάτσεις και να προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις( όπως είχες πει ότι θα κάνεις αυτό το εξάμηνο); Ή μήπως αυτό το μάθημα σου κάνει κακό…; Κάνει κακό στην πνευματική σου υγεία. Φυλακίζει το μυαλό σου και σε καθιστά ανόητο, άβουλο ακροατή; Κατέληξες « Πρέπει να φύγω από εδώ γρήγορα». Στην αρχή ντρέπεσαι λίγο γιατί δεν είσαι συνηθισμένος σε τέτοια σκασιαρχεία αλλά μ’ ένα σάλτο βρίσκεσαι έξω απ’ το αμφιθέατρο. Μ’ ένα σάλτο βρίσκεσαι απ’ την πνευματική κακοποίηση στην ελευθερία του πανεπιστημιακού ασύλου. Αναρωτιέσαι γιατί να υπάρχουν τέτοιοι καθηγητές; Δεν ξέρουν ότι μ’ αυτό τον τρόπο δεν υπάρχει περίπτωση να κρατήσουν ακροατήριο…. Μήπως τελικά αυτό θέλουν; Μήπως πρόκειται για κάποια μέθοδο για να πηγαίνουν σπίτι τους νωρίτερα; Μήπως είναι αγοραφοβικοί και δεν θέλουν πολλούς φοιτητές στα αμφιθέατρα; Αν σ’ αρέσουν τα σχέδια συνωμοσίας θα σου έλεγα ότι όλα αυτά( η έλλειψη βιβλίων, οι κακοί καθηγητές ακόμα και το τρένο που αργεί) είναι ένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης πεινασμένων μυαλών. Χάνεις βαθμιαία την όρεξη με την οποία ξεκίνησες. Γενικευμένο πλάνο που οδηγεί στην αποχαύνωση. Ακούγεται κάπως «λιακοπουλέ» αλλά πόσες φορές δεν άκουσες εκείνη την φωνή να σου λέει: «Έλα μωρέ που να τρέχεις τώρα..κάτσε σπίτι..δες τηλεόραση»